Síntese de nanoportadores biodegradables para o desenvolvemento de vacinas terapeuticas
| Data de defensa | 15/09/2023 |
| Titulación | Máster Universitario en Investigación Química e Química Industrial |
| Centro | Facultade de Química |
| Dirección |
Titoría: Rosana Simón Vázquez |
| Tribunal |
Secretaría: Luis Muñoz López Vogalía: Ignacio Pérez Juste Presidencia: María Soledad García Fontán |
| Resumo | Neste proxecto desenvolvéronse dous nanoportadores para o desenvolvemento de vacinas, un deles basado en liposomas e outro baseado nun polímero biodegradable. A estes nanosistemas uníronse ou encapsuláronse varios antíxenos proteicos, con diferentes tamaños moleculares, e o MPLA adxuvante, o que permite inducir unha resposta inmune de tipo celular máis eficiente. Para a síntese dos liposomas utilizouse o surfactante catiónico bromuro de dioctadecil dimetilamonio (DODAB), que é un lípido anfifílico sintético composto por un grupo dimetilamonio hidrófilo cargado positivamente (cabeza) unido a dúas cadeas de alquilo hidrofóbicas de 18 carbonos (cola). Ademais, utilizouse un estabilizador para conferir fluidez ao sistema, favorecendo a mobilidade da cadea lipídica, denominada monooleína (MO). Os liposomas foron sintetizados mediante o método Baughman, que consiste na rehidratación dunha película lipídica, seguido dun proceso de extrusión. Estes liposomas caracterizáronse por ter un tamaño de 160-200 nm e un potencial de superficie positivo de 15-30 mV e acadaron unha eficiencia de encapsulamento do 80% para a maioría dos antíxenos modelo probados. Para a síntese de nanopartículas poliméricas de ácido poliláctico-co-glicólico (PLGA) utilizáronse dous polímeros: PLGA con polietilenglicol (PLGA-PEG) e PLGA con grupos funcionais carboxilo (PLGA-COOH) para poder unirse posteriormente a antíxenos proteicos. por medio dunha reacción carbodiimida. Os NP sintetizáronse polo método de emulsión e evaporación do disolvente e caracterizáronse por ter un tamaño medio de 150 nm e un potencial superficial case neutro. Con algúns antíxenos probados, estas nanopartículas mostraron unha eficiencia de unión de antíxenos do 50%. Non obstante, cos antíxenos de maior tamaño molecular a eficiencia era moi baixa. Polo tanto, os liposomas parecen ser un nanosistema máis versátil para o transporte de calquera antíxeno proteico. Aínda que non se puido determinar experimentalmente a eficiencia de encapsulación do MPLA, os datos bibliográficos indican que podería ser alta para ambos nanoportadores. |