Toxicidade do Sulfonato de Perfluorooctano (PFOS) en fígado e cerebro de Cyprinodon variegatus.
| Data de defensa | 05/11/2021 |
| Titulación | Grao en Ciencias do Mar |
| Centro | Facultade de Ciencias do Mar |
| Dirección |
Titoría: Ricardo Beiras García-Sabell Cotitoría: Leticia Vidal Liñán |
| Tribunal |
Presidencia: Marta María Mato Corzón Secretaría: Sergio Gómez Graña Vogalía: Miguel Angel Nombela Castaño |
| Resumo | Os PFOS son compostos orgánicos perfluoroalquilados empregados en industrias como retardantes de chama ou como compostos protectores para diferentes substancias como o aceite. Pola súa facilidade para atravesar as membranas biolóxicas e a súa difícil degradación, entraron recentemente na lista de contaminantes orgánicos persistentes. O obxectivo deste estudo é dilucidar se a presenza deste tóxico en organismos vivos pode causar neurotoxicidade ou hepatotoxicidade, mediante o uso de varios biomarcadores como a acetilcolinesterase (AChE), o glutatión-S-transferasa (GST) e o citocromo P4501A (CYP1A) . Tomouse como controis o control na aclimatación (AC) e o control de disolventes con DMSO (CS). O organismo modelo é Cyprinodon variegatus. Observouse no cerebro a actividade encimática de AChE e tamén a expresión relativa do xene que codifica AChE en relación coa TBP. Tamén se incluíu a expresión relativa dos xenes CYP1A e GSTα, GSTκ, GSTμ no fígado. Así comprobouse que PFOS xeran unha inhibición da actividade encimática de AChE, así como unha inhibición da expresión dos xenes que codifican para a AChE a concentracións de 0,2 μg / L e 1 μg / L e GSTα e GSTμ a unha concentración de 1 μg / L. Non se observou ningunha indución da expresión do xene CYP1A en ningún dos tratamentos con PFOS nin alteracións na expresión do xene GSTκ. Con todo isto, pódese afirmar que os PFOS xeran neurotoxicidade en organismos acuáticos a concentracións de 0,2 μg / L. Ademais, confirmamos que o uso de AChE (tanto actividade enzimática como niveis de expresión de ARNm) como biomarcador da exposición ao PFOS é máis sensible que os distintos biomarcadores hepáticos empregados. Finalmente, podemos afirmar que a inhibición de varias isoformas de GST non abordadas anteriormente na literatura trae nova información sobre o metabolismo hepático de PFOS en organismos mariños. |