No traballo de fin
de mestrado (TFM) o alumnado demostrará que ten adquiridas as habilidades
conducentes á elaboración, presentación e defensa dun traballo persoal e
orixinal sobre os contidos do mestrado, a través da aplicación dunha
metodoloxía científica apropiada. O TFM versará sobre calquera dos contidos do
mestrado, ou calquera aspecto relacionado con eles, aínda que non estea
expresamente incluído en ningunha das materias concretas. Os contidos estarán
suxeitos á liña de traballo e ó profesorado titor asignados.

Extensión

O TFM terá unha
extensión comprendida entre 40 e 60 páxinas (Times New Roman 12, espaciado 1.5).
Guións, textos orixinais, traducións e outros materiais ou documentación
poderán ir en anexos ao TFM e non contarán no cómputo de páxinas. As traducións
tamen poderán formar parte do corpo do traballo sen contar no cómputo de páxinas.

Estrutura

Portada

A estrutura da portada enviarase ao alumnado cada ano.

Índice

No índice listaranse as distintas seccións do TFM numeradas e indicarase a
páxina de comezo de cada unha delas. 

Resumo

Incluirase un resumo dunhas 100 palabras na lingua de redacción do traballo
e, se proceder, na lingua sobre a que se realizou o TFM.

Introdución

Exporanse, con carácter orientativo, aspectos como:o estado da cuestión no
ámbito de estudo (1.1) e describiranse os obxectivos e hipótese de traballo
(1.2), as fontes, corpus e metodoloxía (1.3) e a estrutura (1.4).

Corpo do traballo

A estrutura será determinada pola dirección e o alumnado.

Resultados (se procede)

Nesta sección exporanse os resultados obtidos no traballo.

Conclusións

Neste apartadoverificarase o grao de cumprimento dos obxectivos propostos.
Farase tamén unha reflexión sobre os resultados do TFM e sobre os aspectos
teóricos, prácticos ou metodolóxicos que puideron provocar problemas durante a
realización do TFM. Deberanse salientar aqueles aspectos que contribuíron á
aprendizaxe de novos conceptos ou métodos de traballo.

Bibliografía

a) Listado bibliográfico final

Ao final do traballo aparecerá obrigatoriamente unha lista completa das
referencias bibliográficas citadas no TFM ordenadas alfabeticamente seguindo,
de xeito coherente e ao longo de todo o TFM, un dos sistemas habituais nos
traballos científicos. Un posible modelo
é o que segue:

1.Libros:

Ávila, A. (1997)La
historia del doblaje cinematográfico, Barcelona: CIMS.

2. Capítulos de libros:

Gottlieb, H. (1992) «Subtitling – a new university discipline», en
Dollerup, C. e A. Loddegaard [eds.], Teaching
Translation and Interpreting, Amsterdam e Filadelfia: John Benjamins, pp. 161-170.

3. Artigos en revistas ou xornais en
formato papel:

[revista] Mayoral, R. (2000) «La
traducción de referencias culturales», Sendebar,
10/11: 67-88.

[xornal] Smith, A. (19/02/2005) «Bussiness
Schools: bad for Bussiness?», The
Economist: 23-26.

4. Artigos en revistas ou xornais en
soporte electrónico:

A bibliografía electrónica consultada citarase do
mesmo xeito arriba exposto e incluiranse, ademais, as datas de
actualización e consulta e a dirección url. Como mínimo, figurará a
responsabilidade principal, o título da páxina consultada, a data de consulta e
a dirección url.

Karamitroglou, F. (1998) «A proposed set of
subtitling standards in Europe», Translation
Journal, vol.2, n.º 2. [en rede], data de consulta: día/mes/ano. Publicación
dispoñible en: http://accurapid.com/journal/tj.htm

Logan, C., (9/08/2006) «The benefits of a longe distance relationship»,
Financial Times[en rede], data de
consulta: día/mes/ano. Publicación dispoñible en:www.ft.com

5. Informes oficiais:

Commission of the European Communities, (2007) European neighbourhood and partnership instrument,
(COM (200) 104 final), Brussels: Commission of the European Communities.

Cando
se cite máis dunha referencia dunha autora ou autor que corresponda ó mesmo
ano, a lista estará ordenada da seguinte maneira, despois de engadir unha letra
ós números da data: Karamitroglou, F. 1998a, Karamitroglou, F. 1998b,
Karamitroglou, F. 1998c.

b) Referencias bibliográficas no corpo do texto
(citas de autoridade).

A
consignación da autoría da cita e o ano da publicación terá o seguinte formato:
Chaves (1993:177).Toda cita no texto deberá corresponder
obrigatoriamente a unha entrada da lista bibliográfica final.

As citas das fontes consultadas faranse do xeito que segue no corpo do
traballo:

1.Se a súa lonxitude é inferior a tres liñas irán no
corpo do texto (cita directa) e entre comiñas,
sempre latinas, por exemplo:

Hasta 1910 y como bien dice Chaves (1993:177) «el cine era mudo pero no silencioso»,
ya que las proyecciones solían ir acompañadas de música de piano o de una
orquesta entera y, sobre todo en la primera década del siglo XX, de la
narración del explicador. Ávila
define este personaje como «una persona que poseía una gran facilidad de
palabra y poder de convicción» y cuyo cometido consistía «en narrar lo que sucedía en la pantalla con la gracia suficiente como
para no aburrir a su audiencia» (1997:50) [O tipo de letra negriña é só
para salientar as citas nestes exemplos; nunca se debe utilizar nas citas no
corpo do texto do TFM a non ser que o propio autor ou autora tamén a utilice].

Non se utilizarán as comiñas latinas cando a cita é indirecta, por exemplo:

            Hasta 1910 el cine era
mudo pero no silencioso (Chaves, 1993:177), ya que las proyecciones solían ir
acompañadas de música de piano o de una orquesta entera…

2. Se a súa lonxitude é maior de tres
liñas irán á parte, centradas,
en redonda e a un espazo (enténdase que o corpo do texto irá a 1,5 de espazo
interliñal). Por exemplo:

Ya en 1903, Edward S. Porter introduce en su película Uncle Tom´s Cabin los primeros
fragmentos de texto (Gottlieb, 1997:56) que, en un principio, recibieron el
nombre de «subtítulos» y, más tarde, cuando llegó el cine sonoro, cambiaron su
denominación y pasaron a llamarse intertítulos (Gottlieb, 1997:50). Estos
intertítulos, precursores de nuestros actuales subtítulos, consistían:

en una o varias
palabras escritas, impresas sobre un fondo opaco y distinto al del espacio
escénico de la película, que aparecían entre dos escenas. Por lo general venían
impresos en caracteres de color blanco sobre un fondo negro. En cuanto a su
longitud no solían ser demasiado extensos, limitándose normalmente a una sola
frase (Díaz Cintas, 2001:54).

No caso de documentos e
informes oficiais, a cita farase polas siglas (CE: Comisión Europea; UNO (ONU);
CoR (Comité das Rexións), por exemplo: (CE, 2006:4).